De verteller vertelt

Ik heb altijd een fascinatie gehad voor licht. Licht, en spiegels, natuurlijk. Wat het licht betreft, Albert Einstein en Richard Feynman waren er ook door gefascineerd, en ook Archimedes zag er wel iets in. Een mens kan zich slechter gezelschap voorstellen, nietwaar?

Al denk ik dat het verhaal dat ik nu ga vertellen zowel bij Albert als bij Richard op enig ongeloof zou gestoten hebben. Archimedes zou er misschien meer voor open gestaan hebben, maar hij was dan ook zo’n 2000 jaar vroeger geboren dan de vorige twee, en  er was toen nog wat meer bijgeloof dan er nu is. Nu ja, moest ik het niet allemaal zelf meegemaakt hebben, dan zou ik er even ongelovig op gereageerd hebben als Albert en Richard dat wellicht gedaan hadden.

Misschien moet ik eerst wat meer vertellen over spiegels. Het heeft behoorlijk lang geduurd voor mensen echte spiegels konden maken. Water werd eerst gebruikt als spiegelend oppervlak. Dan waren er spiegels van obsidiaan en gepolijste steen. Metalen spiegels waren een gevolg van een technische revolutie, en vervolgens kregen we echte glazen spiegels, met een laagje metaal aan de achterzijde, na weer een technische revolutie. Ah, ja, en dan hebben we nog knappe dingen als de  makyoh. Niets bijzonders allemaal, gewoon spiegelende dingen. Ware het niet dat niet alle spiegels zijn wat ze lijken.

Spiegels komen voor in vele legendes en verhalen. Maar één ding hebben al die verhalen gemeen: spiegels zijn niet altijd wat we denken dat ze zijn.