Space rangers

We noemen onszelf de space rangers. Omdat we in de ruimte reizen, natuurlijk. Het schijnt ook ooit de titel van een TV-serie geweest te zijn, of van een strip, of zoiets…

Acht jaar geleden vond onze nestor een nieuw soort motor uit. Al is motor misschien geen echt adequaat woord. Meer een zwaartekracht manipulator. Meteen was hij een doelwit van zowat alle regeringen wereldwijd, die de uitvinding plus de uitvinder ofwel wilden kopen, goedschiks of kwaadschiks, ofwel wilden laten verdwijnen.

Maar dat was buiten de waard gerekend. Zo dom is die mens nu ook weer niet. Hij had toendertijd al massaal veel aanhangers verzameld, onder meer via youtube. Uiteraard werd er in ’t begin weinig aandacht aan hem besteedt. Maar toen hij zijn eerste, zelf ineen geknoeide ruimteschip lanceerde, vanuit zijn tuintje, nota bene, werd dat plots geheel anders. En vanaf toen kon hij ook op die aanhang van youtube rekenen.

De rest van de ruimtetuigen die we inmiddels hebben zijn grotendeels op aarde gebouwd, op diverse “geheime” locaties. Meestal gewoon de garage, schuur, werkplaats, hangar, etc… van één of meerdere symphatisanten. We hebben er echter ook al een paar gebouwd op de maan en op mars.

Uiteraard zijn de aardse machthebbers niet zo blij met ons. Maar veel kunnen ze natuurlijk niet doen. Niet zolang alleen wij de zwaartekracht beheersen.

En we hebben plannen. Met mars, meer bepaald. Aangezien we vrij snel en zonder problemen tot in de asteroïdengordel kunnen komen, willen we mars bombarderen met grote brokken steen en ijs. Die zijn ginder in overvloed beschikbaar, en aangezien we zwaartekracht kunnen manipuleren, is het niet zo moeilijk om dat plan uit te voeren. We willen mars ongeveer zo groot maken als de aarde. Met oceanen en landmassa’s. En een vloeibare kern. Daarom willen we eerst grote botsingen met gigantische meteoren, en daarna gaan we de zaak afkoelen met gigantische klompen ijs.

Eens we zover zijn, gaan we mars van baan veranderen. We willen een baan waarvan het vlak loodrecht staat op het vlak van de omploopbaan van de aarde. Met een jaar van exact 360 dagen, en een dag van 24 uur. We moeten dus ietsje dichter bij de zon staan, maar niet echt veel. Hoeven we niet te veel aan te passen. We gaan ook een maan voorzien. Misschien slepen we daar europa daar voor weg uit zijn baan om jupiter. Dat is de beste kandidaat, aangezien hij maar iets kleiner is dan de maan van de aarde.

Dat is allemaal belangrijk. Niet voor de kalenders natuurlijk. Maar wel voor de planten en dieren die we op mars willen droppen. Eerst gaan we de oceanen massaal “beplanten”. Mogelijk komt daar wat genetisch gefoefel bij kijken, we moeten zien dat de planten kunnen overleven, natuurlijk. Daarna komen zeedieren en planten op het land. En dan kunnen we beginnen met landdieren. We gaan proberen de condities in de zeeën zo dicht mogelijk bij die van de aarde te brengen. Zodat we ook grotere zeedieren als wavisachtigen en dergelijke kunnen kweken. Daar zullen ze tenminste veilig zijn. We plannen ook een wild continent. Een continent waar we wel allerlei dieren gaan uitzetten, maar waar menselijke aanwezigheid strikt verboden is. Op misschien een paar wetenschappelijke enclaves na.

Wat die mensen betreft, we zullen natuurlijk streng selecteren wie er mag komen wonen. Mensen die niet begaan zijn met het milieu vallen vanzelfsprekend af. Gelovigen ook. Geloof is altijd een rem geweest op de vooruitgang. Er zijn nog wel wat criteria. En er komt een testperiode. Als je om één of andere reden niet geslaagd bevonden wordt, dan vlieg je er onherroepelijk af.

Intussen zijn we ook bezig met de fabrikatie van wapens. We willen ervoor zorgen dat de mensen die het nu voor het zeggen hebben op aarde ook op aarde blijven. We willen niet dat mars ook verneukt wordt, met andere woorden.

Ook fabrieken hebben we intussen (en van langs om meer). Die hangen ook in de asteroïdengordel, waar we de gigantische brokken steen aan ’t bekijken zijn die we op mars willen laten neerkomen. Geen last van verwuiling (al trachten we dat zelfs daar te minimaliseren), en grondstoffen zat. Enkel industrie met een minimale milieuimpact zal worden toegelaten op de planeet.

Zoals gezegd hebben we veel symphatisanten. Dat zijn onze “agenten” op aarde. Die zorgen vooral voor bevoorrading. Maar die hebben we binnenkort niet meer nodig. Toch daarvoor niet. We zijn praktisch zelfvoorziend op dit moment.