Shen Lung

Shen Lung, de webmaster.

Thuis. Erg lang geleden (mijn portret hierboven, bedoel ik)…

Draken sterven niet. Niet zoals mensen. Och, ons fysiek lichaam kan wel sterven, maar de geest niet. En we kunnen reïncarneren. In wat we ook maar willen. Ook in mensen. Het verschil met mensen die reïncarneren is dat wij nog alles weten van de vorige keren, en ook van tussendoor.

Velen van ons lopen nu als mens rond op aarde. We hebben zo een paar trekjes gemeen, alle draken die als mens rondzeulen op deze bol.

We hebben allemaal een behoorlijk licht ontvlambaar karakter. Figuurlijk dan. Een mensenlichaam is nogal beperkt. En zeker niet vuurbestendig. Maar we vallen minder op, op die manier. Toen de mensen nog met zwaarden stonden te zwaaien en pijl en boog zowat het meest geavanceerde wapentuig was, kon je als draak nog wel ergens leven. Tegenwoordig zitten de mensen overal, en de wapens zijn beter geworden. Ook voor draken is fysiek sterven pijnlijk, en we zijn in wezen een vrij vredelievende soort.

En we zijn allemaal vegetariër, tenminste als mens. Als draak weten we ons aan te passen aan de natuur, en deze lichamen zijn niet echt geschikt voor vlees. Hoogstens af en toe een klein beest tussendoor. Maar zelfs dat. Dus volgen we de natuur, en eten geen dieren. Als draak (fysiek dan) is dat wel even anders, natuurlijk. Draken zijn doorgaan carnivoren of omnivoren. Sommigen onder ons lustten ook wel eens een mens tussendoor. Ik niet. Ze zijn eigenlijk behoorlijk intelligent, en dat moet je respecteren, laten groeien. Niet opknabbelen. Dat is lang ook het meest gangbare gedrag geweest van de meeste draken. Daarvoor, tja, … daarvoor hebben we ’t eigenlijk over apen, en nou ja, wat versgebraden aap dat ging er wel vlot in.

Honden, daar moeten we niets van hebben. Geen hondenliefhebbers, wij draken. Katten daarentegen…

We zijn ook nogal rechtlijnig. Op het maniakale af. De manieren waarop veel mensen hun geweten het zwijgen kunnen opleggen zijn ons vreemd. En hoe ze zichzelf soms een rad voor de ogen kunnen draaien. Vreemd, nooit gesnapt.

Ik ben al heel oud, en niet echt van hier. Al ben ik via het portaal wel hier terechtgekomen, heel lang geleden. We hadden plaats nodig, ziet u. Een draak heeft veel plaats nodig. Veel meer dan een mens. En ook dat weerspiegelt zich in ons mensenbestaan. We zijn eenzaten, einzelgängers… geen grote steden voor ons. Hooguit de buitenwijken van een kleine stad. Of het platteland, natuurlijk. Al is er daar steeds minder van, te veel mensen overal…

Er doen vele verhalen de ronde over mij en mijn soortgenoten. Nou ja, legenden, want geen mens gelooft die verhalen nog. Liggen we niet wakker van. De mensheid heeft ons zelden als sympathiek afgeschilderd. Ondanks het feit dat de meesten onder ons dat wel zijn. Soms namen we het zelfs op voor de mensen. In één bepaald geval durf ik zelfs te stellen dat er zonder ons draken geen sprake zou zijn van de mensheid. Maar dat is wel erg ouwe koek.

Nou ja, ik amuseer me wel, hier in deze tijden, en nu heb ik dit blog gemaakt. Hopelijk vinden jullie ’t een beetje leuk. Ik vertel graag verhalen, en ik hoor er even graag. Ook zo’n drakentrekje.

Ik zie wel aan jullie reacties wat jullie ervan vinden. Maar herinner u: licht ontvlambaar karakter!