Mijn beste vriend in 2020 – 1

Ik had nooit gedacht dat ik hier nu nog zou wonen. Het is intussen al zo’n 15 jaar, sinds de zomer van 2005. Hier is een afgesloten landelijk gebied, tussen de leie, de spoorweg en de autosnelweg. Het was toen al the middle of nowhere, en vrij eenzaam. Soms veel lawaai van treinen, ook ’s anchts, en natuurlijk de autosnelweg, zo’n 100 meter verder. Maar erg zelden lawaai van mensen, en dat vond ik prima zo. Ik hou niet van drukte, en feitelijk ook niet zo van mensen, al ben ik er zelf één. Bij tijd en wijle houd ik ook niet zo van mezelf, in zoverre ben ik dus consequent, maar aan mezelf kan ik niet ontsnappen. Van honden moet ik ook niets hebben, teveel lawaai. En kuddedieren. Dat zal ’t wel zijn, ik heb ’t nooit op kuddes gehad. Liever individualisten, zoals katten.

Ik heb geen buren meer, al bijna 8 jaar niet meer. Een paar zijn gestorven, de meesten zijn vertrokken, en misschien intussen ook wel dood. Mijn huis bleef gespaard bij de overstromingen. Totnogtoe, tenminste. Alles wat lager lag, het loopt hier naar beneden, naar de leie toe, was ondergelopen, die eerste keer in 2012. De boer en zijn familie zijn dan omgekomen. Veel van de koeien ook. Mijn broer en zijn familie, die wat verder in de straat woonden zijn vertrokken, hun huis was onherstelbaar beschadigd, en bovendien trok het water zich niet echt meer terug. Ik zit nu buiten op het terras, en ik kijk uit op een half-moeras. Het is zomer, en wat achter mijn tuinhuis ligt is extreem drassig. Tien meter verder begint het water. In de winter komt het hoger, mijn tuinhuis is totnogtoe wel gespaard gebleven. In wezen hebben we ook maar 2 seizoenen meer, er is weinig overgang tussen de ijzige winters en de bloedhete zomers. Het heeft zijn voordelen, ik kan twee keer oogsten op een jaar, maar ook zijn nadelen. Muggennetten en kledij die het ganse lichaam bedekt zijn geen luxe, zo dicht bij het water.

Het is erg snel gegaan. Veel sneller dan wie ook ooit gedacht had. Zelfs ik dacht zoiets als après moi le déluge, maar dat was buiten de vloed gerekend. De eerste echte voortekenen waren er in de zomer van 2010, precies 10 jaar geleden dus. Maar het was niet enkel hier zo slecht, het was een wereldwijd fenomeen. Rusland, Afrika, Amerika, China, Pakistan, …, overal was wel iets mis. De weergoden hadden de kaarten blijkbaar duchtig herschikt.

In 2012 werden geen patatten geoogst op het veld hiernaast, en mais ook al niet. Er staat nog een halfverzonken en verroeste tractor op het veld, ongeveer waar vroeger het huis van mijn broer stond, maar dichter bij de snelweg. Het jaar daarvoor was ik begonnen met tuinieren. Ik heb altijd wel van planten en van de natuur gehouden, maar zelf groenten kweken, dat had ik nog nooit gedaan. Het was in wezen half uit noodzaak. Ik ben ingenieur, moet je weten, maar ik ben dat pas geworden op mijn 43, ook in 2010. 2010 was blijkbaar een kanteljaar voor veel dingen. Maar ondanks alle kreten van “deskundigen” over het feit dat er een tekort was aan ingenieurs kwam ik maar niet aan de bak. Dus besloot ik toch voor een deel zelf in mijn eigen onderhoud te voorzien, door te gaan tuinieren. Ik ben vegetariër, en tot mijn verbazing kon ik het ongeveer een half jaar uitzingen met de producten van mijn eigen tuintje. Daarna gingen de opbrengsten zelfs nog in stijgende lijn.

Enkel 2014 was een slecht jaar, maar tegen dan had ik reserves genoeg opgebouwd. Niet alleen met wat uit mijn tuin kwam, maar ook ingeblikte spullen die ik uit verschillende winkels gehaald had. 2014 was het jaar van de grote epidemie. 2014 was ook het begin van het instorten van de beschaving. De kerken zaten weer afgeladen vol, tegen dan. Mensen zijn zwak, geen ruggengraat. Als het slecht gaat willen ze aan het handje vastgehouden worden door papa. Of de goden, natuurlijk. Ondanks de vele gebeden en offerrandes werd het er niet beter op. 2014 was ook het jaar dat ik alleen op de wereld stond. Mijn familie is dat jaar omgekomen. Sommigen bij voedselrellen, sommigen door ziektes. Ze waren te positief en te sociaal ingesteld. Moesten ze hier gebleven zijn, dan leefden ze misschien nog.

In 2015 heb ik me een hovercraft aangeschaft. Geruild tegen veel voedsel, maar zoals gezegd, ik had intussen een behoorlijke voorraad. Het meeste hield ik verborgen in het half-moeras. En dan is zo’n ding wel handig. Ik heb het moeten aanpassen, het loopt nu op elektriciteit. Ik heb ook twee windmolens staan. Kleintjes die niet opvallen van ver. Ik heb het ding ook gebruikt om boeken uit de bibliotheek van de hogeschool hier wat verder te halen. Technische en wetenschappelijke boeken. Ongeveer een duizend stuks. Ik vind het belangrijk dat de wetenschappelijke kennis bewaard blijft.

In 2016 kwamen de zwervende bendes. Die bleven meestal in de steden. Daar was voedsel. Het heeft lang geduurd voor ze mij vonden. Ze hebben mij half murw geslagen, maar ze zagen wel potentieel in de plek. Ze zijn gestorven door vergiftiging. Het is een ouwe truc, eigenlijk. Je neemt zelf kleine hoeveelheden gif in, zodat je langzaam immuun wordt. Ik moet toegeven dat ik er toch nog behoorlijk ziek van geweest ben. Eén van hen zou het ook overleefd hebben. Dat heb ik met mijn broodmes verholpen.

Het is van hem dat ik mijn beste vriend geërfd heb. Die heet SCAR-H, de H staat voor Heavy. Hij heeft een verwisselbare loop voor gevechten op korte afstand, langere afstand en voor sluipschutters. Als toemaatje kan ook een granaatwerper onder de loop worden gemonteerd. Je kunt met het ding 7 mm kogels afschieten, granaten en lichtkogels. De lichtkogels heb ik nog niet gebruikt. Mijn waarschuwingssysteem dat ik ineengeknoeid heb met behulp van camera’s en mijn computer, en zelfgeschreven software, werkt prima. .

De lijken laat ik tegenwoordig gewoon liggen, als waarschuwing. Het is al meer dan zes maanden geleden dat ik nog bezoek gekregen heb. Ook mijn wereldontvanger zwijgt in alle talen. Maar ach, de wijn smaakt en de zonsondergang is prachtig.