Dromen zijn bedrog

Sofie was zo uitgedroogd dat ze zelfs niet meer zweette. Geen wonder, bij een temperatuur van rond de 50° C in de schaduw. En dat eind februari, het zou normaal moeten vriezen. Dat zou wel niet meer gaan gebeuren, vriezen.

Ietwat verdwaasd keek ze rond. Ze was in het dorp, maar hoe was ze hier geraakt? Met de auto, allicht. Ze had pas haar rijbewijs gehaald, vlak na de examens. Die waren allemaal goed gegaan. Alsof dat er nog toe deed. Binnenkort waren er geen vertalers/tolken meer nodig. Binnenkort zou alle leven verdwenen zijn van deze wereld die door de naderende zon tot een gloeiende sintel zou verworden. Zelfs nu moest ze inwendig glimlachen, haar peter zou haar automatisch gecorrigeerd hebben. De Aarde nadert de zon, niet omgekeerd. En dan zou hij zelfs dat nuanceren. Raar waar een mens spontaan aan denkt, flitste door haar hoofd.

Het was nu ongeveer twee weken geleden. De Aarde was uit haar baan gekegeld door iets wat niemand had zien aankomen. Een zwart gat? Donkere materie? Wat maakte het nog uit? Het resultaat was dat ze de maan kwijt waren en naar de zon toevielen. De maan was belangrijk voor het leven op Aarde. Had ze ergens in een docu gezien. Ze hield de planeet recht. Zonder maan zou de wereld teveel schommelen, en dat zou te snelle klimaatwijzigingen tot gevolg hebben. Zoiets. Dat was nefast voor het leven. Maar niet zo nefast als te dicht bij de zon komen.

Ze herinnerde zich een nieuwsbericht waarin een astronoom had uitgelegd dat de Aarde waarschijnlijk een zeer elliptische baan zou gaan volgen rond de zon. Op een bepaald moment zou ze dichter staan dan Venus. Veel te dicht bij de zon dus. Of die baan stabiel zou zijn wisten ze nog niet. Ze zouden het naar alle waarschijnlijkheid ook nooit weten. Nu reeds brandde de planeet, bosbranden zelfs in het hoge noorden. En stormen en orkanen. Stijging van de zeespiegel omdat de polen in recordtempo aan het smelten waren. Een verstoorde dag en nacht cyclus vanwege de veranderde beweging van de planeet. En dan die moordende hitte.

Maar waar was iedereen? Binnenshuis? En hoe was ze hier nu gekomen? Hoe kon ze dat vergeten zijn? De warmte?
Ze ging de krantenwinkel binnen. Er was niemand. Zelfs niet in de privé vertrekken, die ze na vruchteloos roepen binnengegaan was. Alles stond erbij zoals het zou staan als de mensen even weg waren. Ze had een liter water uit de rekken genomen, en had die intussen helemaal opgedronken. Het huis naast de krantenwinkel was even verlaten. Toen ze weer op straat stond zag ze de kerk. Misschien waren daar mensen? In moeilijke tijden scheen godsdienst het goed te doen. Sofie vond dat nogal zwak. Zelf was ze niet gelovig, en buiten haar moeder en een tante was de rest van de familie dat ook niet. Haar peter had zich zelfs laten uitschrijven uit de kerk. Hij gaf een eigen invulling aan het begrip peterschap. Godsdienst was iets voor mensen zonder ruggengraat. Maar kerken waren natuurlijk ook koel.

In de kerk was het inderdaad koeler. Of minder heet. En stil. Dat zou wel niet lang duren, want ze had de donderkoppen die de zon verduisterden aan een ijltempo zien naderen. Ze was te uitgeput en te verward om zich daar erg druk over te maken. Ze zeeg neer op één van die verschrikkelijk ongemakkelijke kerkstoelen in het midden van de kerk en sloot haar ogen. De goden hadden hun gelovigen wel erg in de steek gelaten deze keer. Dat schoot door haar hoofd met het grote kruisbeeld vooraan nog op haar netvlies. Maar gelovigen moesten nu eenmaal geloven, willens nillens. Zelfde met die halve garen met hun Maya kalender. De wereld zou vergaan in 2012. Dat was het vijfde tijdperk, en het zou ten onder gaan in vuur. Wel, wat dat laatste betrof hadden ze het bij het rechte eind gehad.

De hel breekt los, zei ze even later luidop. In de kerk. Daar moest ze zelfs om lachen. Tot de glasin- loodramen door een oorverdovende donderslag allemaal aan diggelen gingen. De wind deed het grote kruisbeeld heen en weer schommelen aan zijn kabels. Even later hoorde ze een geweldig gekraak en het kruisbeeld ging omhoog. Ze zag het dak opgetild worden door de wind. Het ganse dak ging de lucht in, verdomme. Even leek het alsof het daar zou blijven hangen, maar dan kwam het in stukken naar beneden. Ze hoorde zichzelf schreeuwen, maar leek niet te kunnen bewegen.

Iemand riep haar naam. Iemand schudde haar dooreen. Ma?
“Ssst, kindje, kalm, het was maar een droom. Alles is goed nu, alles is in orde. Kalm maar.” Sofie maakte zich los uit de omhelzing en lachte wat schaapachtig naar haar ouders. Pa glimlachte flauwtjes, en ma omhelsde haar opnieuw.

Ze vertelde haar droom aan haar ouders. Die hadden weinig te zeggen. Ma weet het aan de examenstress die eindelijk naar boven kwam, en aan de hitte van de houtkachel waar ze dicht bij zat. Het was gemeen koud en had ferm gesneeuwd. Zo erg dat ze bijna van de buitenwereld afgesloten waren op de boerderij. Pa’s commentaar daarop was geweest dat ze in ieder geval eten genoeg hadden voor een jaar.
Moeder stuurde haar naar bed. “Je hebt je rust nodig Sofie. En je kamer is in ieder geval wat frisser.”
Sofie vond frisser niet erg na haar nachtmerrie. Eindelijk gaat het goed, dacht ze. Ik kom op mijn pootjes terecht. De examens waren goed, zelfs makkelijk. Ik heb eindelijk mijn rijbewijs gehaald. Dat was niet van leien dakje gegaan. Jong zijn is niet makkelijk, iets wat haar ouders schenen te begrijpen. Maar eindelijk gaat het goed, alles komt in orde. En daarmee viel ze in slaap.

Tanya keek haar man aan. “We moeten het haar zeggen. Ze weet toch al dat er iets serieus scheelt, anders zou ze zoiets niet dromen.”
“Hoe?” vroeg Rob. “Hoe kan ik mijn dochter vertellen dat zowat alles wat ze droomde correct is? Op de richting waarin we gaan na. Niet naar de zon toe, maar de ijskoude ruimte in…”