Dromen zijn bedrog

Sofie was zo uitgedroogd dat ze zelfs niet meer zweette. Geen wonder, bij een temperatuur van rond de 50° C in de schaduw. En dat eind februari, het zou normaal moeten vriezen. Dat zou wel niet meer gaan gebeuren, vriezen.

Mijn beste vriend in 2020 – 1

Ik had nooit gedacht dat ik hier nu nog zou wonen. Het is intussen al zo’n 15 jaar, sinds de zomer van 2005. Hier is een afgesloten landelijk gebied, tussen de leie, de spoorweg en de autosnelweg. Het was toen al the middle of nowhere, en vrij eenzaam. Soms veel lawaai van treinen, ook ’s anchts, en natuurlijk de autosnelweg, zo’n 100 meter verder. Maar erg zelden lawaai van mensen, en dat vond ik prima zo. Ik hou niet van drukte, en feitelijk ook niet zo van mensen, al ben ik er zelf één. Bij tijd en wijle houd ik ook niet zo van mezelf, in zoverre ben ik dus consequent, maar aan mezelf kan ik niet ontsnappen. Van honden moet ik ook niets hebben, teveel lawaai. En kuddedieren. Dat zal ’t wel zijn, ik heb ’t nooit op kuddes gehad. Liever individualisten, zoals katten.