De vergadering

De tunnel was duister in het begin, maar na een paar meter begonnen de wanden een groen licht uit te stralen. Hoe verder in de tunnel, hoe sterker het licht werd. Lydia vond het nog steeds prachtig. Jabas had het haar eens uitgelegd hoe het werkte, of tenminste het idee erachter, want hij wist er voor de rest zelf niet veel van. Jabas was niet zo technisch aangelegd. Het was in feite een genetisch gemanipuleerde levensvorm, een soort van algen, die het vocht uit de lucht haalden en daarmee voedsel aan de rots konden onttrekken. En ze gaven dus ook licht. Het was een perfect natuurlijk evenwicht. De dingen woekerden, maar als er teveel van waren stierf het overtollige af, en ze konden niet best tegen het licht, dus kwamen ze de tunnel ook niet uit. Jabas had haar ook gezegd dat de huidige mensen dit waarschijnlijk zouden kunnen namaken, moesten ze het ooit te zien krijgen. Dat kon natuurlijk niet, maar mogelijks zouden ze binnen een paar decennia iets dergelijks zelf wel heruitvinden.

Als er tenminste nog tijd is voor de mensen, zei Jabas naast haar. Ze knikte. In het begin was ze danig geschrokken toen hij dat deed. Kon de man gedachten lezen? Hij beweerde zelf dat het alleen maar gebaseerd was op observatie en inlevingsvermogen, en dat hij meer dan tijd genoeg gehad had om die vaardigheden te oefenen. Ze geloofde hem, maar het was toch telkens weer griezelig hoe accuraat hij daarin was. Haal die glimlach van je gezicht, lachte ze. De glimlach werd natuurlijk alleen maar breder. Tenminste tot ze bij de deur kwamen.

Binnen was er een soort van kalme chaos. Vijftien mensen zaten honderduit door elkaar te babbelen en te gesticuleren. Het was een ronde zaal, en hier viel daglicht naar binnen. Of zo leek het tenminste, want vensters waren er niet. Alleen een aantal glazen paddestoelen die op het plafond leken te groeien.

Jabas wachtte tot het stil werd. Dat duurde niet lang. Iedereen keek naar hem en Lydia. Woorden waren overbodig.
“Zo, Jabas.”, zei de graaf, “Wat doen we nu?”
“Dat moeten we nu samen zien te beslissen, mijnheer de St. Germain.”, zei Jabas. “Jullie kennen de situatie: we kunnen er nu wel van uitgaan dat de broederschap het kind in handen heeft. Onze normale methodes hebben niets opgeleverd, en degenen die in de buitenwereld konden komen hebben ook daar geen resultaat geboekt. Jullie weten ook wat er gebeurd is de vorige keer dat de poort geopend werd.”
“We weten wat jij ons daarvan verteld hebt, Jabas.”, zei de graaf. “Niet dat we aan je woord twijfelen, mijn vriend.”, voegde hij daar verzoenend aan toe.
Jabas knikte. De graaf was een aristocraat in hart en nieren. Jabas kwam uit een maatschappij van meritocraten. De graaf kon zich maar moeilijk een wereld zonder edellieden voorstellen, al was hij dan een renaissanceman.
“We moeten het kind zien terug te vinden.”, zei Ahasverus. “Ze moet binnenkort door de spiegel gaan, dat zouden we moeten kunnen weten, voelen, als dat gebeurd.”
Weer knikte Jabas.
“Het zal dan wel heel moelijk worden om het kind te bevrijden eens ze langs deze kant is, tenware ze daar bewust aan meewerkt.”, zei Lydia met een bedenkelijk gezicht. “Waarschijnlijk hebben ze haar al vanalles wijsgemaakt, en zal ze eerder bang zijn van ons en dus tegenwerken. Haar kracht moet aan deze kant althans al behoorlijk groot zijn. Zullen de zeventien wachters genoeg kracht kunnen opbrengen als ze actief tegenwerkt?”
“Waarschijnlijk niet”, zei Moira aarzelend.
Verschillende anderen knikten.
“Nee”, zei Jabas. “Het kind kan niet tegen haar wil meegenomen worden. Dat mag ook niet. Ze moet ons vertrouwen.”
“En hoe gaan we dat klaarspelen?”, vroeg Moira.
“Ik heb met haar ouders gesproken.”, peinsde Jabas luidop. “Ik denk dat ik de moeder wel kan overtuigen, al vond ze mij nogal verdacht. De vader zou kunnen een probleem zijn. Hij is een elf, en elfen zijn, nou ja, labiel, dat hoef ik de meesten van jullie niet te vertellen.”
Die uitspraak bracht wat flauwe glimlachjes teweeg rond de tafel. Ja, elfen waren zeker labiel. Maar ook slim en gevaarlijke tegenstanders.
“Goed, en wat doen wij dan intussen?” vroeg Moira weer.
“Verder bewaken!”, zei Jabas. “Dat is tenminste mijn voorstel. Er zijn nog andere kinderen die gevaar lopen, en al zijn ze niet zo krachtig, en niet voorbestemd, toch zouden ze mee kunnen de poort openen. We moeten de broerderschap geen extra troeven bieden. En verder zoeken ook. Zowel de graaf als Lydia kunnen ook buiten zoeken, dus ik stel verder voor dat jullie beiden zich daarop toeleggen.”
“Een wijs voorstel, beste man.”, sprak de graaf. “Ik zal doen wat ik kan, en ik weet zeker dat Lydia dat ook zal doen.”
Lydia knikte. Niemand anders maakte bezwaar. Jabas was niet de leider. Of toch niet officieel. Maar zelfs de graaf erkende zijn autoriteit. Soms toch.
De vergadering ging uiteen.
Alleen Jabas bleef peinzend zitten. De moeder van het meisje de waarheid vertellen, of tenminste zoveel mogelijk van de waarheid, was riskant. Hier moest goed over nagedacht worden, het moest goed aangepakt worden. Vanavond moest het dan gebeuren. Veel uitstel was niet meer mogelijk.